Od przybycia Ibiska do świata ludzi minęło już trochę czasu. Lisek uwielbiał poznawać nowych przyjaciół, bo każdy z nich czegoś go uczył. Zastanawiał się często, co ciekawego może go jeszcze spotkać.
Czasem przemykał koło boiska, bo lubił obserwować, jak dzieci grają w piłkę. Pewnego razu zauważył dwóch chłopców. Niestety oni nie grali w piłkę, chociaż ta leżała blisko nich. Nagle lis usłyszał, jak Wojtek i Jacek sprzeczają się, kto pierwszy zacznie rozgrywkę. Postanowił do nich podejść. Odezwał się:
– Koledzy! O co ten hałas? Słychać was tak głośno, że nawet skowronki poleciały na drzewo kawałek dalej.
Na to Wojtek odburknął:
– Bo to ja będę grał jako pierwszy!
Zaś Jacek, nie czekając długo, wtrącił:
– A wcale, że nie! Bo ja! To moim pomysłem było, aby tu przyjść!
Chłopcy dalej prowadzili żywiołową dyskusję. Ibisek nie mógł dłużej pozwolić, by tak się zachowywali i zapytał:
– Powiedzcie mi obaj, po co tutaj przyszliście?
Jednocześnie odpowiedzieli, że po to, by pograć w piłkę i spędzić wspólnie czas na zabawie. Wtedy Ibisek uświadomił im,

że ich zachowanie przypomina kłótnię, a nie zabawę. Dociekał:
– Co da wam to, kto z was zacznie rozgrywkę? Czy od tego zależy to, czy będziecie się ze sobą dobrze bawić? Czy wasz czas, który możecie wspólnie spędzić, nie upływa zbyt szybko? A gry,  jak nie było, tak nie ma!
Chłopcy nagle przestali się sprzeczać i potwierdzili, że w zasadzie to nie jest ważne, kto będzie pierwszy. Wtedy lisek zaproponował, co zrobić, by taka sytuacja już więcej nie miała miejsca i podpowiedział im:
– By zdecydować, kto pierwszy z was rozpocznie grę, możecie zagrać w „papier, kamień, nożyce”- znacie tę grę? Wtedy to los zdecyduje, a następnie możecie rozpoczynać rzuty na zmianę, by każdy z was miał równe szanse.
Chłopcy zrozumieli, że lis ma rację. Rywalizacja i kłótnia nie prowadzą do dobrej zabawy oraz nie dają nikomu poczucia szczęścia. Od tej pory, gdy lisek spacerował obok boiska, widział, że Wojtek i Jacek wesoło spędzają wspólny czas i już się nie kłócą.